Szlak Wzgórz Szymbarskich: Sopot-Sierakowice

24 sierpnia 2007 (artykuł sprzed 16 lat)

Opinie (53)

aktualizacja: godz. 11:35 (24 sierpnia 2007)

W sobotę 28 lipca przyszło nam zrealizować nasz odwieczny plan, podboju jednego z najdłuższych szlaków pieszych regionu gdańskiego - szlaku Wzgórz Szymbarskich. Rozpoczyna się on w Sopocie i wiedzie przez centralną część wysoczyzny Pojezierza Kaszubskiego do Sierakowic. Szlak ten o dystansie nieco ponad 120 km jest bardzo malowniczy, choć nie zawsze łatwy do pokonania rowerem. Już pierwsze kilometry przez Trójmiejski Park Krajobrazowy dały nam nieźle w kość, a zostało do zrobienia kolejne co najmniej sto...

Zacznijmy jednak od początku...

Chcąc pokonać szlak Wzgórz Szymbarskich i dotrzeć przed wieczorem z powrotem do Trójmiasta, postanowiliśmy wyjechać bardzo wcześnie. Dlatego też umówiliśmy się w Sopocie o godzinie 4 rano. Zapewne pora nie była wszystkim na rękę, ale chcąc pokonać własne słabości nie o takich porach dane było nam już wcześniej wyjeżdżać.

W Sopocie zjawiliśmy się punkt czwarta, a na starcie czekało na nas już 5 osób, w czym jedna przedstawicielka płci pięknej. Wśród znajomych pojawił się również Wojtek z zaprzyjaźnionej grupy rowerowej SopotKillers, co nas bardzo mile zaskoczyło. O godzinie, o której przyszło nam się spotkać, było jeszcze ciemno, a na ulicach Sopotu błąkały się jedynie dobitki wakacyjnych imprez. Nie czekając zbytnio ruszyliśmy w kierunku ul. 1 Maja, gdzie zaczęliśmy naszą przygodę ze szlakiem Wzgórz Szymbarskich. Mijając staw Morskie Oko wbiliśmy się w górę Trójmiejskiego Parku Krajobrazowego.

Pierwszy odcinek wiódł dość wąskimi, krętymi ścieżkami. Mijając Wzgórze Olimpijskie oraz Operę Leśną dotarliśmy do Łysej Góry, skąd rozpościerała się przepiękna nocna panorama na śpiący jeszcze Sopot. Pomimo chłodnego poranka podjazd pod górę bardzo nas rozgrzał i co po niektórzy zdecydowali zdjąć wiatrówki. Z Łysej Góry podążyliśmy w kierunku Małej Gwiazdy oraz Doliny Świemirowskiej. Od ul. Reja zaczęło już świtać i z minuty na minutę czuliśmy się coraz bardziej pewni. Na odcinku do Drogi Nadleśniczych szlak zdążył nieco nas wymęczyć, nie mniej jednak nikt nie stracił wiary, że dojedzie do końca. Dalej droga wiodła raz w górę, raz w dół. Niektóre odcinki były bardzo proste inne zapierające dech w piersiach. Minąwszy ul.Spacerową w Dolinie Rynarzewskiego Potoku w końcu doturlaliśmy do Źródlisk w Dolinie Ewy, gdzie zrobiliśmy króciutki odpoczynek.

Wspinając się dalej objechaliśmy Wzniesienie Marii po czym zjechaliśmy do Drogi Marnych Mostów na wysokości gdańskiej Oliwy. Na kolejnym odcinku terenowym aż do Młyńskiej Drogi wiodącej wzdłuż Oliwskiego Potoku mogliśmy nieco odsapnąć, jednak nie na długo, gdyż od Doliny Radości czekał na nas kolejny długi podjazd przez Dolinę Bobrów do Złotej Karczmy. Tak mniej więcej wyglądał pierwszy etap szlaku wiodący przez Trójmiejski Park Krajobrazowy. Etap, który jak na rozgrzewkę dał nam nieźle w kość.

Kolejny etap wiodący przez Złotą Karczmę, Matarnię i Kokoszki, był "bardzo lajtowy" w stosunku do poprzedniego, m.in. dlatego, że przecinał cywilizacyjną część Gdańska. Od Matarni znowu zagłębiliśmy się "w część przyrodniczą naszej aglomeracji". Jadąc utwardzonymi drogami gruntowymi mogliśmy w końcu odsapnąć i nabrać nieco sił przed kolejnymi wyzywającymi odcinkami szlaku. Z Kokoszek do Jeziora Otomińskiego szlak znowu zagłębił się w lesie, jednak ten odcinek drogi nie był już tak trudny jak ten wiodący przez Trójmiejski Park Krajobrazowy.

Nad Jeziorem Otomińskim, około godz.6.30 rano dołączyli do nas Mickey i Siwy, znajomi z poprzednich wypadów jak i rajdów na orientację jak chociażby Harpagan. Z Otomina podążyliśmy dalej skrajem jeziora wzbijając się w górę. Do rzeki Raduni znowu cały czas jechaliśmy dość krętymi i wąskimi leśnymi duktami. Radunię przekroczyliśmy drewnianym mostkiem niedaleko Widlina. Ten odcinek szlaku mieliśmy okazję już niejednokrotnie pokonywać podczas wcześniejszych różnych rajdów, które organizowaliśmy na Kaszubach.

Niedaleko Łapina Kartuskiego zrobiliśmy małą przerwę na zregenerowanie sił, tu też odłączył się od nas Adi. Odcinek wiodący skrajem Jeziora Łapińskiego był trochę podmokły dlatego też miejscami były problemy z przejechaniem. Jednak nie takie błota było nam pokonać tego dnia. Nieco "uświnieni" lepką czarną mazią w końcu wyjechaliśmy na lepszą drogę zmierzającą do miejscowości Czapelsko. W Czapelsku tuż za mostem odbiliśmy prawo wdrapując się pod górę wąwozem wiodącym skrajem rzeki Reknicy. Odcinek ten nie był łatwy do pokonania, gdyż wcześniej padające deszcze trochę rozmyły teren. Od Marszewa do Leśniczówki Górny Zamaszcz nad zarastającym Jeziorem Ząbkowskim grząskich kolein nie brakowało. Zaś od okolic Dolnej Huty do Jeziora Głęboczko dla odmiany przyszło nam borykać się z wysokimi trawami ledwo widocznej polnej drogi.

Pomimo trudności piękne kaszubskie krajobrazy i poranne słoneczko rekompensowały wszystko. Na wysokości osady Krymki droga była już znacznie spokojniejsza dzięki czemu znowu mogliśmy trochę odetchnąć.

Kolejny postój planowaliśmy zrobić w Borczu, jednak uznaliśmy, że lepiej będzie zatrzymać się w jakimś bardziej zacisznym miejscu, dlatego też nie gdybając zbyt długo podążyliśmy dalej. Od Borcza do Wyczechowa korzystając z gładziutkiej jak stół drogi asfaltowej i delikatnego wiaterku w plecy gnaliśmy "ile sił w nogach". Jednak za Wyczechowem skończyła się sielanka i po raz kolejny zagłębiliśmy się w lesie. Tu dla odmiany zaczęły się grząskie piachy i gdzie niegdzie przyszło nam rowery pchać.

Zmęczeni nieco z małym echem w bidonach dotarliśmy do Sławek, gdzie w końcu zrobiliśmy nasz upragniony postój. Nie wiem czy to z pragnienia czy może prażące słonko tak przygrzało nam czachy, ale w wioskowym sklepie wesoło było niczym na dobrej komedii. W "mega" kolejce przed ladą stały jedynie dwie babuleńki, a harmider był niczym na bazarze. A gdy wykupiły prawie pół sklepu przyszła w końcu kolej na nas...

Ze Sławek podążyliśmy ku Wieżycy. Zanim jednak dotarliśmy na szczyt ponad 300 metrowej góry było nam pokonać dość pofałdowane pasmo Wzgórz Szymbarskich, stąd też nazwa szlaku, który postanowiliśmy tego dnia zrealizować. Wąwóz leżący u stóp góry musieliśmy pokonać z rowerem na plecach. Pomimo trudności, nikt nie poszedł na łatwiznę omijając gdzieś bokiem zwalone drzewa, śliskie korzenie czy rwący strumyk. Po ok. 20 minutach "zmęczeni jak konie po westernie" w końcu zdobyliśmy szczyt, jednak ze względu na tabuny turystów zrezygnowaliśmy z wejścia na wieżę. Chwilę później ruszyliśmy dalej.

Przed Szymbarkiem było nam jeszcze pokonać kilka stromych zjazdów i podjazdów jednak już nie tak karkołomnych jak przed Wieżycą. W Szymbarku zrobiliśmy kolejny jednak bardzo krótki przystanek w celu zaopatrzenia prowiantu na dalszą drogę.
Z Szymbarka do Gołubia teren był bardzo urozmaicony, trochę z górki, trochę pod górkę, lecz bez większego wysiłku. Przeważały drogi szutrowe, zdarzały się również gruntowe gdzieniegdzie lekko zapiaszczone. Za Gołubiem na żwirowym leśnym zjeździe, jeden z prowadzących uległ dość groźnie wyglądającemu upadkowi, dlatego też zrobiliśmy dłuższą przerwę. Na szczęście po helikopter nie trzeba było dzwonić więc zdecydowaliśmy ruszyć dalej. Sam poszkodowany z resztą w cale nie miał zamiaru wycofać się z rajdu.

Do miejscowości Zgorzałe turlaliśmy się nieco wolniej niż wcześniej tak by nasz poturbowany mógł nabrać siły, nie mniej jednak nikomu specjalnie to nie przeszkadzało, tym bardziej, że z kilometra na kilometr siły nasze słabły. W ten oto sposób dotarliśmy nad jezioro Raduńskie Górne. Dalej szlak wiódł skrajem jeziora i trzeba przyznać, iż odcinek do Łączyna wcale nie był łatwy do pokonania. Często było nam rowery pchać wąską zarośniętą nieco ścieżką lub przeprawiać się przez zwalone drzewa, czy śliskie korzenie. Jednak piękne krajobrazy jeziora rekompensowały nam cały ten trud. Gdy dotarliśmy do wsi zrobiliśmy sobie postój, tym razem znacznie dłuższy, by móc nabrać sił przed kolejnym nie łatwym odcinkiem. Tu odłączył się od naszej grupy Siwy.

Po małym obiadku ruszyliśmy dalej. Z Łączyna skierowaliśmy się ku Wygodzie Łęczyńskiej oraz miejscowości Długi Kierz. Na tym odcinku drogi królowały piękne wiejskie krajobrazy, na polach pasły się zwierzęta, a w oddali dostrzec można było kolejne kaszubskie jeziora. Z takim miłym, sielankowym akcentem po raz kolejny dotarliśmy do lasów w okolicy Mojusza, gdzie dołączył do nas Pitter, który w tychże okolicach spędzał swój urlop.

Jadąc dalej szlakiem Wzgórz Szymbarskich natknęliśmy się na dość podmokły teren i byliśmy zmuszeni nieco zmniejszyć tempo. Miejscami głębokie koleiny i ogromne głębokie kałuże mocno utrudniały nam przejazd. Jednak po kilkunastu kilometrach upaprani już cali w czarnej mazi i do tego się przyzwyczailiśmy. W Bączu musieliśmy zrobić kolejny postój, tym razem by oczyścić nasze rowery; były oblepione tak błotem, że nie raz blokowały się napędy i nie dało się jechać. Tu pożegnali się z nami Mickey i Wojtek. My zaś udaliśmy się w kierunku Sierakowic, gdzie szlak dobiegł końca.

Odcinek z Bącza do Sierakowic podobnie jak wcześniej wiódł również przez lasy. Na wysokości wsi Bukowo nieco zbłądziliśmy, a to tylko przez "kochanych leśników", którzy wycieli nam drzewa wraz z oznaczeniami szlaku. Nie mniej jednak mając tak wspaniałych nawigatorów jak Krzysiek czy Pitter z powrotem udało nam się wrócić na szlak by ostatecznie dotrzeć do celu. W Sierakowicach zlądowaliśmy późnym popołudniem, jednak tu zbyt długo nie zabawiliśmy gdyż trzeba było pędzić do Lęborka, skąd zamierzaliśmy wrócić do Trójmiasta ostatnią SKM-ką.

Podsumowując naszą niełatwą przeprawę szlakiem Wzgórz Szymbarskich trzeba podkreślić, że pomimo różnych przyjemnych i nieprzyjemnych przygód był to naprawdę wspaniały wypad. Za pewne nie raz przyjdzie go nam wspominać. Chcielibyśmy również podziękować wszystkim uczestnikom a w szczególności Michałowi za pomoc w nawigacji.

Autorzy relacji:
Krzysztof Kochanowicz i Maciej Świeczkowski
Grupa Rowerowa 3miasto.

Na prośbę autorów relacji redakcja Portalu Rowerowego Trójmiasta będzie usuwać wszystkie opinie nie związane z tematem. Zatem jeśli znacie przebytą przez nas trasę i chcielibyście coś dodać czego nie ujęli autorzy relacji, podzielcie się własnymi doświadczeniami. Będą one z pewnością bardzo przydatne tym, którzy będą chcieli powtórzyć tą trasę lub ułożyć własną na jej podstawie.

Parametry trasy

Region woj. pomorskie
Długość trasy 120 km
Poziom trudności trudny

Opinie (53) 4 zablokowane

Sortowanie
- Od najstarszych
- Od najnowszych

Zgłosiłeś tę opinię do moderacji -
2007-08-25 22:46

ech....

Żałuje ze nie wiedziałem o tym wypadzie,
kiedyś - trenując przed Harpaganem - zdarzylo mi się za jednym podejściem pokonać ten szlak na piechotę ;)
na rowerze tez by mozna :)

Joseph
16 lat
- 1 0
Twoja opinia

Zmień treść

Żałuje ze nie wiedziałem o tym wypadzie, kiedyś - trenując przed Harpaganem - zdarzylo mi się za jednym podejściem pokonać ten szlak na piechotę ;) na rowerze tez by mozna :)
Regulamin dodawania opinii
Zgłosiłeś tę opinię do moderacji -
2007-08-26 08:44

Joseph, to niezły wyczyn...

120 km na piechotę to trochę więcej niż na Harpaganie ;)
Mój osobisty rekord z plecakiem na plecach to 54 km, więcej nie próbowałem gdyż nie było okazji. Ale później przez 2 dni "chodziem tyłem" ;)
Pozdrawiam wszystkich, którym nie tylko kilometry w głowie, a sam na rajd zmykam...

Frans
16 lat
- 0 0
Twoja opinia

Zmień treść

120 km na piechotę to trochę więcej niż na Harpaganie ;) Mój osobisty rekord z plecakiem na plecach to 54 km, więcej nie próbowałem gdyż nie było okazji. Ale później przez 2 dni "chodziem tyłem" ;) Pozdrawiam wszystkich, którym nie tylko kilometry w głowie, a sam na rajd zmykam...
Regulamin dodawania opinii
Zgłosiłeś tę opinię do moderacji -
2007-08-26 20:23

szlak Wzgórz Szymbarskich, to jest to

Też kilka lat temu pokonałem go i na piechotę i rowerem. Z buta, jak to z buta, wejdzie się to tu, to tam. Jedynie dystans spory. Rowerem to już nie taka prosta sprawa. Są miejsca gdzie przejechac się nie da, choć byśmy bardzo chcieli. Nie mniej jednak dla wprawionych w boju szlak jest do osiągnięcia.
Moje gratulacje, że i Wam się udało

Piątek
16 lat
- 1 0
Twoja opinia

Zmień treść

Też kilka lat temu pokonałem go i na piechotę i rowerem. Z buta, jak to z buta, wejdzie się to tu, to tam. Jedynie dystans spory. Rowerem to już nie taka prosta sprawa. Są miejsca gdzie przejechac się nie da, choć byśmy bardzo chcieli. Nie mniej jednak dla wprawionych w boju szlak jest do osiągnięcia. Moje gratulacje, że i Wam się udało
Regulamin dodawania opinii
Zgłosiłeś tę opinię do moderacji -
2007-08-26 22:22

:)

No proszę Joseph :) Kiedyś przed moim pierwszym Harpaganem również pokonałem ten szlak z buta :D

Ale fakt faktem, że wolę nim iść pieszo niż jechać rowerem :)

GRT respect

www.rwm.org.pl

Phantom
16 lat
- 0 0
Twoja opinia

Zmień treść

No proszę Joseph :) Kiedyś przed moim pierwszym Harpaganem również pokonałem ten szlak z buta :D Ale fakt faktem, że wolę nim iść pieszo niż jechać rowerem :) GRT respect www.rwm.org.pl
Regulamin dodawania opinii
Zgłosiłeś tę opinię do moderacji -
2007-08-26 22:37

...

Piszac w taki sposob - tylko zachecacie o 'ataku' na rowerze ;)
ale chyba oswietlenia brak, MyoXP na rowerze to za malo w teren, a dzien coraz krotszy....

ale kiedys zaatakuje ;)

Joseph
16 lat
- 0 0
Twoja opinia

Zmień treść

Piszac w taki sposob - tylko zachecacie o 'ataku' na rowerze ;) ale chyba oswietlenia brak, MyoXP na rowerze to za malo w teren, a dzien coraz krotszy.... ale kiedys zaatakuje ;)
Regulamin dodawania opinii
Zgłosiłeś tę opinię do moderacji -
2007-08-27 08:34

Joseph...

My jechaliśmy za dnia i za dnia wrócilismy wiec oświetlenie nie było nam potrzebne ;) Jak zjedziemy wszystkie pomorskie szlaki turystyczne, weźmiemy się za nie w nocy, może się dołaczysz?

Frans
16 lat
- 0 0
Twoja opinia

Zmień treść

My jechaliśmy za dnia i za dnia wrócilismy wiec oświetlenie nie było nam potrzebne ;) Jak zjedziemy wszystkie pomorskie szlaki turystyczne, weźmiemy się za nie w nocy, może się dołaczysz?
Regulamin dodawania opinii
Zgłosiłeś tę opinię do moderacji -
2007-08-27 09:37

Z buta jest ciekawie

Keniger Drinking and Touristic Promołszyn też swego czasu wysłał swoich dwóch przedstawicieli na ten szlak. W lutym 2006 roku o 4.00 wyruszyliśmy z sopockiej plaży i dotarliśmy o 16.25 na wieżę na Wieżycy ledwo stojąc. Fakt że nie szliśmy dużo szlakiem bo celem było unikanie dróg i walka ze śniegiem na przełaj. Szliśmy w dwójkę i tak od 14.30 już ze sobą nie rozmawialiśmy ze zmęczenia:) Było warto. Wieżyca jest najlepszym miejscem na odreagowanie jak nie ma czasu na wyższe góry. Polecam to przejście w warunkach zimowych gdyż jest wymagające i daje w kość. Z górskim pozdrowieniem KDATP

Śmiechu
16 lat
- 1 0
Twoja opinia

Zmień treść

Keniger Drinking and Touristic Promołszyn też swego czasu wysłał swoich dwóch przedstawicieli na ten szlak. W lutym 2006 roku o 4.00 wyruszyliśmy z sopockiej plaży i dotarliśmy o 16.25 na wieżę na Wieżycy ledwo stojąc. Fakt że nie szliśmy dużo szlakiem bo celem było unikanie dróg i walka ze śniegiem na przełaj. Szliśmy w dwójkę i tak od 14.30 już ze sobą nie rozmawialiśmy ze zmęczenia:) Było warto. Wieżyca jest najlepszym miejscem na odreagowanie jak nie ma czasu na wyższe góry. Polecam to przejście w warunkach zimowych gdyż jest wymagające i daje w kość. Z górskim pozdrowieniem KDATP
Regulamin dodawania opinii
Zgłosiłeś tę opinię do moderacji -
2007-08-27 10:59

hmmm.noca?

Ciekawe czy dałoby się ten szlak przejechać nocą:)
jaka mieliscie srednia bez postojów i jaki byl dystans razem z dojazdem do leborka??

Dominik028
16 lat
- 0 0
Twoja opinia

Zmień treść

Ciekawe czy dałoby się ten szlak przejechać nocą:) jaka mieliscie srednia bez postojów i jaki byl dystans razem z dojazdem do leborka??
Regulamin dodawania opinii
Zgłosiłeś tę opinię do moderacji -
2007-08-27 11:37

Nocą, czemu nie

Jakby tak zebrać ekipę wyżynaków, to wydaje mi się, że tak od godz.20.00 do 8 rano dalibyśmy radę. 12 godzin to kupa czasu, chyba... ???

Patryk
16 lat
- 0 0
Twoja opinia

Zmień treść

Jakby tak zebrać ekipę wyżynaków, to wydaje mi się, że tak od godz.20.00 do 8 rano dalibyśmy radę. 12 godzin to kupa czasu, chyba... ???
Regulamin dodawania opinii
Zgłosiłeś tę opinię do moderacji -
2007-08-27 13:32

Patryk, jak widzę to póki co jesteś "mocny w gębie"

Pomimo, iz trzymalismy niezłe tempo, trasy tej nie udało nam sie zrealizować w 12 h za dnia! W nocy wydaje mi się że potrzebowałbyś trochę więcej czasu, chociażbyze względu na odcinki, na których szlak niezbyt dobrze jest oznakowany ibardzo łatwo o pomyłkę, nawet z mapnikiem na kierownicy. No chyba, że dla ułatwienia poprowadzi Cię GPS ;)))
Choć osobiście nie ufam temu urzadzeniu na tak drobnych ścieżkach. Owszem spełnia on swoje zadanie na drogach lokalnych czy wyprawach.
Jak osiagniesz szlak Wzgórz Szymbarskich w 12h w nocy, podziel się tu z nami własnymi doświadczeniami.

Frans
16 lat
- 0 0
Twoja opinia

Zmień treść

Pomimo, iz trzymalismy niezłe tempo, trasy tej nie udało nam sie zrealizować w 12 h za dnia! W nocy wydaje mi się że potrzebowałbyś trochę więcej czasu, chociażbyze względu na odcinki, na których szlak niezbyt dobrze jest oznakowany ibardzo łatwo o pomyłkę, nawet z mapnikiem na kierownicy. No chyba, że dla ułatwienia poprowadzi Cię GPS ;))) Choć osobiście nie ufam temu urzadzeniu na tak drobnych ścieżkach. Owszem spełnia on swoje zadanie na drogach lokalnych czy wyprawach. Jak osiagniesz szlak Wzgórz Szymbarskich w 12h w nocy, podziel się tu z nami własnymi doświadczeniami.
Regulamin dodawania opinii